rsz_1rsz_p1050334

Partner koeriers begon in 1997 als autokoeriersbedrijf. Sinds de zomer van 2013 heeft Partner koeriers een aantal fietskoeriers aangenomen; allen mensen uit de bijstand. Het ging om trede-1 en trede-2 werkzoekenden: mensen die op de arbeidsmarkt weinig kans maken. Partner koeriers legt uit waarom het besloot de stap te wagen.

Oprichters René en Jeannette kregen vorig jaar de mogelijkheid om hun werkzaamheden uit te breiden met een aantal fietskoeriers. Ze kenden al meerdere fietsers van ‘’Stichting De Fietsdienst’’ vanwege hun jarenlange samenwerkingsverband. Ze besloten een aantal van deze mensen een kans te geven om voor hen te komen werken. Na inzet van de fietskoeriers worden de meeste ritten in het centrum van Amsterdam (indien mogelijk) nu met de (vracht)fiets bezorgd in plaats van met de auto.

René is blij dat hij de stap heeft genomen. Hij krijgt er veel voor terug en hij is blij met de goede verstandshouding die hij heeft met zijn medewerkers. Hij vindt het dan ook een goed idee als andere bedrijven ook proberen sociaal te ondernemen,  “Door ze een kans te geven, komen ze toch uit de uitkering. Er zijn bedrijven die te weinig durven. Het is een grote stap, maar de no-risk polis dekt veel af, wat belangrijk is. Dus het hoeft een bedrijf niet direct de kop te kosten als het toch niet helemaal loopt zoals je wilt,” aldus René. De nieuwe medewerkers, die al in de veertig zijn, vinden dat Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen (MVO) zelfs verplicht zou moeten zijn.

De verantwoordelijke jobcoach Jacqueline van der Kooi is het aanspreekpunt voor zowel de werkgever als de werknemers. Bij potentiële problemen kunnen deze bij haar terecht voor advies. Ook is het de rol van de jobcoach om nieuwe werknemers te blijven motiveren en ondersteunen zodat ze niet tussentijds afhaken.

De baan heeft veel aan het leven van de nieuwe medewerkers toegevoegd. Zo zaten beide medewerkers waar het WSP mee sprak lang in de bijstand. Ze zijn blij met de kans die ze hebben gekregen op de arbeidsmarkt. “Je wordt er niet rijk van, maar wel rijker in het leven,” zegt Maurizio. Eerder vond hij het lastig om rond te komen, maar nu valt het mee.

Beide koeriers vinden het leuk om op de fiets zendingen te bezorgen. Eerder werkten ze beiden als vrijwilliger bij de fietsdienst. Ze zijn dus gewend om veel te fietsen. Ook heeft een fysieke baan voordelen: “Je kiest eerder voor spruitjes dan voor een hamburger, want dat voel je later,” aldus Nanne.

Maurizio heeft zijn hele leven al een uitkering bij DWI. Wel heeft hij in het verleden verschillende banen gehad en is hij nooit ziek geweest. Toch kreeg hij weinig kans om regulier aan te worden genomen. Als hij ergens werkte via een participatieplaats, werd na afloop van zijn contract gewoon een ander aangenomen voor hetzelfde werk via een participatieplaats, terwijl hij geen baan kreeg aangeboden.

Op de vraag waarom René voor deze medewerkers heeft gekozen, en of een 20-jarige niet sneller kan fietsen, geeft René een verhelderend antwoord: “Loyaliteit is belangrijker.” De mensen die we nu hebben aangenomen houden van fietsen en ze hebben een erg goede instelling om aan het werk te gaan. Hij vindt het beter om met een gemotiveerde trede-1 of trede-2 werkzoekende aan de slag te gaan dan met iemand met een “gemiddelde kans op de arbeidsmarkt” (trede-4) die niet echt gemotiveerd is. Dit wederzijds begrip en vertrouwen stralen ook de fietskoeriers uit: “Het is een goede werkgever, serieus, hij is er altijd,” aldus een van de koeriers. De betrokkenheid motiveert de koeriers en ze gaan dan ook met plezier aan het werk.

De nieuwe fietskoeriers zijn nu al ruim zes maanden aangenomen en ze zijn nog geen dag ziek geweest. In principe kunnen ze tot hun pensioen blijven als het meezit. Het werk is een belangrijk stukje van hun leven geworden.

De fietskoeriers zelf weten nog niet hoe ze de toekomst in moeten zien. Ze vinden zich te oud om nog 30 jaar door te gaan: “Ik kijk niet te ver naar voren. Ik zie wel. Ik ben blij dat ik nu werk heb.”